ناتوانی لیگ یك در معرفی پدیده

در لیگ دسته یك هیچ چیزی روند صحیح خود را طی نمی‌كند. اشكال كار اینجاست كه هیچ‌كدام از باشگاه‌های فوتبال كشورمان در رده‌های پایه اعم از امید، جوانان و نوجوانان فعالیت چشمگیری ندارند كه اثرات این فقدان در لیگ یك كاملا محسوس است.

البته ما در این فصل از رقابت های لیگ دسته یك بازیكنان خوب و جوانی دیدیم، اما بازیكنان دیگری هم بودند كه سن شان برای حضور در لیگ دسته یك مناسب نبود و از طرف دیگر برخی از این بازیكنان سن بالا در بطن جریان هایی وابسته به تبانی قرار گرفته بودند كه لیگ یك را بشدت تحت تاثیر خود قرار داده بود. متاسفانه در لیگ این فصل هیچ پدیده ای به فوتبال ما معرفی نشد. معرفی نشدن یك پدیده جدید نشان می دهد در تمام تیم های حاضر در لیگ دسته یك، هیچ كار اصولی و زیر بنایی برای تقویت رده های پایه انجام نشده است. شور و هیجانی كه قبلا در لیگ یك وجود داشت در لیگ دسته یك این فصل وجود نداشت.

یك بررسی ساده درباره بازیكنان حاضر در لیگ دسته یك نشان می دهد بخش عمده ای از بازیكنان روند معمول را برای بازی كردن در لیگ دسته یك طی نكرده اند. یك بازیكن ابتدا باید در رده های پایین تر بازی كند سپس به لیگ استانی برسد، سپس به لیگ دسته سه، پس از آن در دسته دو و در نهایت دسته یك و دسته برتر به میدان برود. وجود برخی روابط نادرست و سوء مدیریت ها باعث می شود هیچ كدام از این مراحل بدرستی طی نشود و بازیكنی كه باید در لیگ دسته سه بازی كند سر از لیگ دسته یك در می آورد یا بازیكنی كه تا به حال با جو ورزشگاه آشنا نشده، یكباره به لیگ برتر راه پیدا می كند و در عین بی تجربگی در این لیگ به میدان می رود. روالی كه توضیح دادم قبلا در تیم هایی همچون بانك ملی، سعدآباد، دارایی، وحدت و پیام طی می شد، اما نابودی و زوال این باشگاه ها، نابودی روال درست بازی كردن در فوتبال ایران را به همراه داشت. اكنون بجز تیم هایی نظیر سپاهان، فولاد و ملوان باشگاه دیگری را سراغ ندارم كه در رده های پایه فعالیت چشمگیری داشته باشد. در لیگ یك نیز هیچ تیمی در زیرمجموعه خود چیزی به نام تیم پایه ندارد و این تیم ها هدف خود را تنها بر اساس بقا و صعود به دسته بالاتر بنا نهاده اند. در تمام باشگاه های مطرح دنیا بهترین ابزار و امكانات در اختیار رده های پایه قرار دارد كه با این شرایط بازیكنان كم سن وسال طلایی ترین دوران ورزشی خود را با كمال آرامش و بهره گیری از بهترین شرایط پشت سر می گذارند تا به بازیكنان خوب و بزرگی تبدیل شوند. این بازیكنان با طی كردن سلسله مراتب به دسته های بالا و بالاتر می رسند، اما در فوتبال ایران هرگز چنین اتفاقی نمی افتد و در لیگ دسته یك كه باید تجلیگاه بازیكنان جوان و مستعد باشد، هیچ بازیكنی نمی تواند خود را به عنوان یك پدیده معرفی كند، چرا كه برای رسیدن به لیگ یك مسیر درستی را طی نكرده است. باشگاه ها فقط به صعود به لیگ برتر فكر می كنند، بنابراین تنها چیزی كه مورد توجه قرار نمی گیرد بازیكن سازی است.

همه باشگاه های حاضر در لیگ دسته یك در زمینه بازیكن سازی بسیار ضعیف هستند و مربیان این تیم ها نیز متاسفانه به این امر بسیار مهم هیچ اهمیتی نمی دهند، چون به آنها چیز دیگری دیكته شده است. آنها یا موظفند تیم را در دسته یك نگه دارند یا ماموریت دارند تیم را به لیگ برتر رهنمون كنند. این طرز تفكر باعث می شود حتی اگر یك باشگاه از تیم های رده پایه برخوردار باشد سرمربی تیم بزرگسالان حتی این زحمت را به خود ندهد كه سری به تمرینات تیم های امید یا جوانان بزند، چون در حیطه وظایف او چیز دیگری تعریف شده است. در این میان مدیران عامل باشگاه ها بیشتر از هر كسی مقصر هستند، آنها تنها صعود به دسته بالاتر یا در نهایت بقا در لیگ یك را مدنظر دارند و به همین دلیل سازندگی را كامل فراموش می كنند. پروسه بازیكن سازی در لیگ یك به هیچ عنوان رعایت نمی شود كه این نقص بسیار بزرگ به طور زنجیروار بر لیگ برتر و تیم ملی هم تاثیر می گذارد.