در خروج را بزن و از بارسلونا برو /هدیه گرانقدر کریس رونالدو به لیونل مسی
- توضیحات
- نمایش از پنج شنبه, 20 آذر 1399 10:09
- دسته: فوتبال جهان
- بازدید: 609
وقتی بازی تمام شد، مسی پیراهنش را با بوفون عوض کرد. در شبی که همه تیترها به «مسی در برابر رونالدو، قسمت سی‌و‌ششم» اختصاص داشت، نبرد واقعی میان مسی و بوفون بود. دقیقاً 4632 روز گذشته بود از اولین‌بار که کریستیانو رونالدو به نوکمپ آمد و فهمید آن جادوگر کوچولو در لباس بارسلونا قرار است موی دماغش باشد. آن موقع با منچستریونایتد بود و در مسیر بردن لیگ قهرمانان در سال 2008 قرار داشت؛ در بازی رفت نیمه‌نهایی. بر خلاف دسامبر 2020 ورزشگاه قدیمی جای سوزن انداختن نداشت، 95949 هوادار پرشور نوکمپ را پر کرده بودند. چه روزهایی بود.
اما درست مثل دسامبر 2020 بارسلونا در گل فرو رفته بود، عمیقاً تا زانو. از جام حذفی کنار رفته بود و پنج بازی بردی دشت نکرده بود، 11 امتیاز با رئال‌مادرید صدرنشین و مدعی قهرمانی فاصله داشت با یک مربی که بازمانده تیم قهرمان جام ملت‌های اروپا در سال 1988 بود؛ آن روز فرانک رایکارد و امروز رونالد کومان. درست مثل دسامبر 2020، در آوریل 2008 یعنی بعد از 662 هفته رونالدو زود به پنالتی رسید. آن شب دقیقه 3 و این‌بار دقیقه 13. آن پنالتی را خراب کرد اما با گل کردن این یکی زمینه‌ساز پیروزی درخشان تیمش شد در دیداری که شاید آخرین رویارویی دو غول نزدیک به یک دهه و نیم اخیر فوتبال جهان باشد. رونالدو پنچ پنالتی را برابر تیم لیونل مسی گل کرده و مسی هیچ کاری جز تماشا نکرد؛ ناامید و سرخورده و عصبانی.
کسی نمی‌داند آیا این تقابل آخر رونالدو و مسی (سی‌و‌ششمین بازی تیم‌های این دو) بود یا نه، اما می‌شود با قاطعیت گفت این یک رقابت به یادماندنی نبود. در نوکمپ، یووه مقابل حریفی قرار گرفت که به اندازه نامش نبود درست مثل مسی، اما رونالدو کاملاً روی نت نواخت تا بارسلونا بعد از هفت و نیم سال در خانه در لیگ قهرمانان شکست بخورد. مسی اگرچه در تمرین یا رفتارهایش هیچ مشکلی برای کومان درست نکرده اما شاید پشیمان باشد که به هر دلیل نتوانست به تیم‌های خواهانش در تابستان پاسخ مثبت بدهد.
مسی تلاش زیادی کرد اما بی‌ثمر بود. وقتی بازی تمام شد، مسی پیراهنش را با کریستیانو عوض نکرد چون فوق‌ستاره پرتغالی در وقت‌های تلف‌شده بازی تعویض شد و با کاپشن یووه روی نیمکت نشسته بود. مسی، جان‌لوییجی بوفون را انتخاب کرد. یک دلیل داشت؛ در شبی که همه تیترها به «مسی در برابر رونالدو، قسمت سی‌و‌ششم» اختصاص داشت، نبرد واقعی میان مسی و بوفون بود. بارها و بارها مسی دستکش‌های اسطوره یوونتوس را به لرزه درآورد یا دروازه‌بانی که بهمن‌ماه 43ساله می‌شود را به این طرف و آن طرف دروازه فرستاد، اما چارچوب دروازه یووه نلرزید.
این بازی شماره 10 بارسلونا مقابل شماره 7 یووه نبود، بلکه شماره 77 با واکنش‌های خوب خود نگذاشت جشنی برای بارسلونا برگزار شود. در طول این سال‌ها مسی و رونالدو بسیاری اوقات کار خارق‌العاده هم‌تیمی‌ها را با لحظاتی درخشان و به یادماندنی به ثمر رسانده‌اند و گاهی هم با استعداد ذاتی خود کارهای فوق‌العاده کرده‌اند.
آنها دوتا از بهترین بازیکنان دوران عمر ما بوده‌اند، اهمیتی ندارد که شما با تفاوتی جزئی طرفدار کدام‌یک باشید و یکی را به دیگری ترجیح دهید. فقط فکرش را بکنید که از سال 2008 به مدت 10 سال یکی از این دو دیگری را کنار زد تا توپ طلا را به‌عنوان بهترین بازیکن جهان ببرد. آخرین جایزه را هم مسی برده و رونالدو در رده سوم قرار گرفته است. آنها جابه‌جا شده‌اند و به تناوب بالاتر از دیگری قرار گرفته‌اند اما همیشه این درست بوده که آنها در قالب یک تیم متحد با استعداد خاص، تلاش ویژه، روحیه قوی و این انگیزه که همه، چه هم‌تیمی‌ها و چه کادر فنی، بذل کردند تا سکوی پرشی برای رونالدو یا مسی درست کنند تا ضربه آخر و تمام‌کننده را بزنند.
بعد ، همه چیز عوض شد : رونالدو آنقدر انگیزه، توانایی، اشتیاق و استعداد داشت که آن سلطنت فوق‌العاده در رئال‌مادرید را رها کند و به باشگاهی خاص برود و در لیگی بازی کند که در مقایسه با 20 سال اخیر فوتبال اسپانیا می‌توان آن را رو به موت تلقی کرد. اینکه شما برداشت‌تان از این انتقال درست یا غلط باشد، نشان می‌دهد رونالدو شکوفا شده و به ثمر رسیده است. حالا دیگر قهرمانی‌های لیگ بیشتر، گل‌های بیشتر، جایزه بهترین بازیکن سری A و حالا این...
آنچه تماشایش جذاب بود و می‌شود اطمینان داشت به مسی انگیزه بیشتری برای ترک نوکمپ در پایان قراردادش می‌دهد، این بود که یوونتوس حول محور رونالدو حرکت و برنامه‌ریزی می‌کرد. یوونتوس به‌خاطر باخت 2 بر صفر بازی رفت در تورین باید با سه گل برنده این بازی می‌شد تا صدرنشین گروه شود و در مرحله حذفی قرعه بهتری نصیبش شود؛ حداقل روی کاغذ. بازیکنان یوونتوس طوری عمل می‌کردند که گویا باور داشتند می‌توانند و باید به خواسته‌شان برسند. همه در اطراف رونالدو با تمام توان می‌دویدند، پاس‌ها به مقصد می‌رسید و هرگاه یک بازیکن یوونتوس توپ را از دست می‌داد، بشدت مورد حمایت قرار می‌گرفت؛ یوونتوس یک تیم بود. آنها آماده‌تر، بزرگتر، سریع‌تر و باهوش‌تر بودند در حالی که مسی با هم‌تیمی‌هایی بازی می‌کرد که کومان بعد از بازی اینطور توصیف‌شان کرد: «طوری بازی می‌کردند که انگار ترسیده بودند» هم‌تیمی‌هایی که آنتوان گریزمان گفت باید از این باخت به‌عنوان یک هشدار بیدارباش استفاده کنند.
اگر بخواهیم دوباره شاهد یک نمایش مسی-رونالدوی جذاب باشیم، بدون در نظر گرفتن اینکه چه کسی می‌برد یا کدام‌یک گل می‌زنند یا متناسب با نام و اعتبار این دو و 35 بازی مقابل یکدیگرشان باشد، مسی باید از بارسلونا برود. او در 33سالگی تمام نشده، هنوز می‌تواند لحظات استثنایی فراوانی را در این فوتبال خلق کند که ما را به وجد آورد و خودش هم به رضایت شخصی برسد که مدت‌هاست در این بارسلونا از آن بی‌بهره بوده.
این دو سال‌ها با یکدیگر رقیب بوده‌اند، به یکدیگر حسات کرده‌اند، گاهی نفرت ایجاد شده و کدورت اما همواره احترام بوده و حتی علاقه. ضربات، دریبل‌ها، پنالتی‌ها، جام‌ها، هیجانات، کارهای فوق‌العاده و انگیزه‌هایی پایان‌ناپذیر برای اینکه هرگز آرام نگیرند، وجود داشته و باعث شکل‌گیری جادویی‌ترین، غیرقابل پیش‌بینی‌ترین و تأثیرگذارترین ال‌کلاسیکوهای تاریخ این بازی بزرگ شده است.
حالا اگر قرار باشد این پایان یکی از زیباترین و جذاب‌ترین تقابل‌های شخصی تاریخ فوتبال باشد، شاید بتوان گفت رونالدو لطف بزرگی به مسی کرده است؛ او به مسی نشان داد جدایی و تجربه اتفاقات جدید می‌تواند فوق‌ستاره آرژانتینی را به زمین‌های سبزتر، آرامش بیشتر و از همه مهم‌تر خزان دلپذیرتر حرفه که این دو فوتبالیست استثنایی کاملاً شایستگی‌اش را دارند، برساند.
این لطف با دارویی تلخ و ناگوار صورت گرفت اما اگر بتواند مسی را از درد فعلی‌اش برهاند، هدیه کریسمس باارزشی از طرف رونالدو خواهد بود. احتمالش کم است اما شاید در مراحل پایانی این رقابت‌ها دوباره دو تیم با هم روبه‌رو شوند؛ آن بازی داستان دیگری خواهد داشت اما در حال حاضر داستان این است و مسی باید قدر هدیه رونالدو را بداند.