داور پرافتخار همدان غزل خداحافظی خواند
- توضیحات
- نمایش از دوشنبه, 07 تیر 1395 13:39
- دسته: گفتگوی ویژه
- بازدید: 2533
فوتبال همدان این روزها آخرین نفس‌های خود را می‌کشد و شاید در آینده‌ای بسیار نزدیک دیگر خبری شورانگیز در میادین فوتبالی استان به گوش نرسد.
به گزارش "همدان فوتبال"، اما در میان این وانفسای فوتبال، هستند معدود داورانی که یک‌تنه جور فوتبال نداشته همدان را می‌کشند و با درخشش خود، کفه ترازو فوتبال استان را کمی به سود خود سنگین‌تر می‌کنند.
یکی از این داوران «پیام حیدری» جوان است که با تنها ۳۰ سال سن، به عنوان جوانترین داور بین‌المللی کشورمان مطرح شده است.
گفت‌وگوی کامل با این داور آینده‌دار در زیر خواهید خواند.
* در ابتدا خود را معرفی کنید؟
پیام حیدری هستم متولد بهمن ماه سال ۱۳۶۵ در همدان و کارشناس ارشد شیمی.
* چه شد که پیام به داوری علاقمند شد؟
کاملاً اتفاقی بود زیرا در مدرسه یک بازی را قضاوت کردم که باعث شد موتور انگیزه من برای داوری روشن شود.
* این اتفاق در چه سالی رخ داد؟
در سال ۷۸ داوری را به صورت اتفاقی شروع کردم و مرحوم امامی و سیروس یثربی من را تشویق کردند که در کلاس‌های داوری شرکت کنم.
* سال اخذ مدرک داوریات در چه سالی بود؟
در سال ۷۹ موفق شدم داوری درجه ۳ را دریافت کنم، در سال ۸۲ و ۸۴ نیز به ترتیب مدرک درجه ۲ و یک را اخذ کردم تا عملاً مسابقات ملی را سوت بزنم.
* قضاوت‌های مسابقات ملی و رسمی شما از چه لیگی شروع شد؟
من در همان سالی که وارد مسابقات ملی شدم، هشت بازی در لیگ دسته اول را سوت زدم و نمایش خوبی داشتم و بعدها توسط فدراسیون به عنوان داور آینده‌دار به کنفدراسیون فوتبال آسیا معرفی شدم.
* و AFC هم شما را در فستیوالی که به میزبانی همدان بود، محک زد؟
بله، در سال ۸۹ وقتی شهر همدان میزبان فستیوال زیر ۱۴ سال جنوب آسیا بود، من در آن مسابقات سوت زدم و در نهایت با جلب نظر اعضای کمیته داوران AFC به همراه چند نفر دیگر زیر چتر حمایتی طرح چشم‌انداز داوری آسیا رفتم و سیر صعودی من آغاز شد.
* در لیگ برتر قضاوت‌های خوبی از شما دیده‌ایم، واقعا جامعه داوری روی شما حساب ویژه‌ای باز کرده است.
خوشبختانه چند سالی است که در لیگ برتر سوت میزنم و همین عملکرد خوب من باعث شده که در فصل گذشته فوتبالی، برای داور چهارمی شهرآورد بزرگ تهران انتخاب شود و به عنوان جوانترین عضو تیم داوری تاریخ شهرآورد تهران معرفی شوم.
* با برادرت درباره استرس‌های شب امتحان ورود به لیست الیت، بسیار صحبت کرده‌ایم و گفته‌های جالبی داشت، شما چه حسی داشتی؟
بسیار سخت بود، فشار روی هر دو ما وجود داشت، شاید اگر یک نفر از ما برادر در آن امتحان نمره قبولی دریافت نمی‌کرد، عذاب وجدان سراغ دیگری میرفت، ولی به شکر خدا و دعای خیر پدر و مادرمان، هر دو موفق به اخد رتبه ورود به لیست الیت شدیم.
* تا حرف از بیژن آمد سئوالی بپرسیم، تو با برادرت رفاقت داری یا رقابت؟
من و بیژن قابل مقایسه نیستیم. ما یک روحیم در دو کالبد و هیچگاه برای پیشرفت یکدیگر کم نمی‌گذاریم، شاید در مواردی که بحث داوری باشد با هم اختلاف نظر داشته باشیم اما همواره حامی هم هستیم.
* اشتباه در داوری برای شما سخت نیست؟
تا به حال چندین بازی پیش آمده که در تصمیم‌گیری دچار اشتباه شده باشم و همین اشتباه در داوری به شدت مرا ناراحت می‌کند اما با دلگرمی دوستان و پیشکسوتان دوباره به شرایط عادی باز می‌گردم.
* در زندگی داوری فوتبال، الگوی خاصی داری؟
قضاوت بیشتر داوران را چه در داخل و چه در خارج از کشور دنبال می‌کنم و در هر مسابقه نکات مثبت داور را به ذهن می‌سپارم، سعی می‌کنم در مسابقاتی که خودم پیش رو دارم از آن استفاده کنم اما با این اوصاف از داور خاصی الگوبرداری نمی‌کنم.
* سقف آرزوهای داوری پیام حیدری کجاست؟
برای اینکه پیشرفت کنم، هدف و افقی برای خودم ترسیم کرده‌ام که شاید مهم‌ترنی آنها قضاوت در جام جهانی باشد که بی شک برای رسیدن به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر تلاش خواهم کرد.
* خیلی‌ها بر این عقیده هستند که سطح داوری ما از سطح فوتبال ایران بالاتر است، شما هم بر این عقیده هستید؟
بله نظر من هم همین است؛ دلایل خوبی هم برای آن دارم. ببینید «فنایی» کمکداور کشورمان در فینال جام جهانی حضور داشت و حتی علیرضا فغانی فینال جام باشگاه‌های جهان را سوت زده است؛ دو رویداد مهم و بزرگی که تیمی از فوتبال ایران تا به حال حضور در آن سطح را تجربه نکرده است.
*با این تفاسیر، چرا هنوز از نظر حمایت و امکانات داوران ما عقب‌تر از بازیکنان هستند؟
ما خودمان البسه داوری خود را تامین می‌کنیم و برای رفتن به محل مسابقه نیز خودمان میرویم، اما در فوتبال برعکس این است زیرا بازیکنان با کمتر از هواپیما، مسافرت نمی‌کنند اما خود من برایم پیش آمده که مجبور شده‌ام با کامیون از این شهر به شهر دیگری بروم.
داوری ما امکانات خوبی ندارد اما فوتبالیست‌ها بهترین امکانات را دارند و از سوی دیگر در حال حاضر همه داوران ایرانی دارای تحصیلات عالیه هستند و همین مسئله از لحاظ اخلاقی نیز داوران را در سطح بالایی قرار داده است.
*در مصاحبه‌های گذشته شما با دیگر رسانه‌ها متوجه شدیم که از مسؤولان ارشد استان و ورزش همدان دلخور هستید، ماجرا جیست؟
از سوی مسؤولان استان وعده‌هایی برای حمایت از من داده شد که تا کنون عملی نشده است. ۱۳ ماه از عمر من با رفت و آمد بین دستگاه‌ها و نهادها برای اشتغال گذشت، اما نتیجه‌ای حاصل نشد.
*مگر استاندار به شما قول استخدام در یکی از ادارات را نداده بودند؟
آقای استاندار دستور داده بودند که در یکی از ادارات مشغول به کار شوم، اما در این مسیر سنگ‌اندازی صورت گرفت و نتیجه‌ای حاصل نشد.
من جوانترین داور بین‌المللی ایران هستم که برای رسیدن به این جایگاه تلاش بسیاری کردم، اما این تلاش‌ها از دید مدیران مغفول مانده است.
مگر چند نفر در استان همدان در سطح بین‌المللی مطرح بودند و افتخارآفرینی کردند؟ در شهرها و استان‌های دیگر برای داوران خود شرایط مناسبی را فراهم کرده‌اند و حتی بیشتر آنها در نهادهای مختلفی مانند شهرداری استخدام شده‌اند تا هم خدمت‌رسانی ورزشی به این مجموعه کنند و هم به عنوان الگویی برای جوانان از وضعیت مناسبی برخوردار باشند تا جوانان آن شهر نیز در مسیر موفقیت گام بردارند.
*وضعیت حمایت هیات فوتبال از داوران چطور است؟
در سال ۱۳۸۸ به خاطر بی‌توجهی‌ها و کم‌لطفی‌های صورت گرفته قصد داشتم از داوری خداحافظی کنم، اما عباس صوفی رئیس وقت هیأت از من حمایت کردند و اجازه این کار را ندادند؛ با این حال بعد از آن دیگر هیچ حمایتی از هیأت فوتبال همدان ندیدم.
*یعنی هیچ حمایتی؟
من و برادرم باید روزی چهار ساعت تمرین کنیم، اما هیأت فوتبال حتی زمین چمن را هم از ما دریغ می‌کند. اگر هیأت دو و میدانی پیست خود را در اختیار ما نمی‌گذاشت الان هم باید مثل گذشته برای تمرین در جاده همدان تا اسدآباد میدویدیم.
در طول این سالها که هر روز در استادیوم قدس در مقابل دفتر هیأت فوتبال و اداره کل ورزش و جوانان همدان تمرین می‌کنیم به غیر از مهدی بوجاریان دبیر هیأت، یک نفر به ما سر نزده است تا از ما سئوال کند مشکلی ندارید؟ یا اصلاً حالتان خوب است؟
*یعنی یک تشکر خشک و خالی هم از شما نشده است؟
روزی هم که در لیست داوران بین‌المللی فوتبال قرار گرفتم به غیر از دبیر هیأت فوتبال که محبت کردند و با یک دسته گل به منزل ما آمدند هیچ یک از مسؤولان استان به من تبریک نگفت. در استان همدان کسی که از من و برادرم تقدیر کرد مهدی الوندی کمک داور همدانی حاضر در لیگ برتر و رئیس هیات فوتبال شهرستان بهار بود.
*با این اوصاف دل پری داری.
بارها دوستانم به من پیشنهاد کردند حالا که در همدان قدر زحمات تو را نمی‌دانند به شهر دیگری برو و حتی برخی دوستان داورم در شهرهای دیگر که مورد حمایت مسؤولان خود هستند به من پیشنهاد کردند به شهر آنها بروم و قول کار و شرایط مناسب دادند، اما به خاطر علاقهای که به استان خود دارم از این کار پرهیز کردم زیرا دوست دارم تجاربم را در اختیار جوانان همدانی بگذارم، اما این روزها دیگر…!!
*پس هوای رفتن به سر داری.
بله به همین دلیل به رفتن از همدان فکر می‌کنم در دوران خدمتم در سپاه همدان تمام توانم را به کار گرفتم و به عنوان مسؤول فرهنگی و تربیتی سعی کردم سربازان را به ورزش جذب کنم. سپاه تمام امکانات خود را در اختیار ما قرار دادند تا سربازان را سمت ورزش بیاوریم؛ اما از مدیران استان کسی این اقدامات را نمی‌خواهد.
*یعنی می‌خواهید به شهر دیگری بروید و زندگی و داوری خود را در شهر دیگری ادامه دهید؟
باید بگویم در همدان نه نمک خوردم نه نمکدان شکستم؛ با این حال می‌خواستم همه تجربیات خود را به جوانان همدانی انتقال دهم و به نام همدان هم در مسابقات شرکت کنم؛ اما با این بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌ها به احتمال زیاد دیگر در همدان نخواهم ماند و به نام شهر دیگری در مسابقات قضاوت خواهم کرد. اینجا نقطه پایان است و به احتمال زیاد از همدان خواهم رفت.
*حرف خاصی مانده است؟
از زحمات خانواده‌ام که همیشه پشتیبان و حامی من بودند تشکر می‌کنم. پدر و مادرم به خاطر من زحمات زیادی متحمل شدند و همواره قدردانشان خواهم بود. همچنین از عباس صوفی رئیس سابق هیأت فوتبال همدان، مهدی بوجاریان دبیر فعلی هیأت فوتبال و مهدی الوندی رئیس هیأت فوتبال شهرستان بهار که از معدود افرادی در همدان بودند که از من حمایت کردند، تشکر می‌کنم.
نظرات
فید آر اس اس برای نظرات به این ارسال